۱-عوامل بیرونی:خانواده،دوست،همسر،همکار و دیگران که رفتار و گفتار آنها باعث رنجش ما می شود.
۲-عوامل درونی:افکاری که در ذهن ما وجود دارد همان تجربه های ناخوشایندی هست که درطول زندگی برای همه ما به وجود می آید به آن فکر می کنیم باعث پرخاشگری می شود.
خشم یک پدیده ارثی نیست بلکه اکتسابی است از نسلی به نسل دیگر منتقل شده از طریق مشاهده والدین،دوستان و دیگران …که در ذهن ما ارزش ها و باورها شکل گرفته آنها را مرور می کنیم.
مثلا درذهن خود می گوییم او رفتار بدی با من داشته،باید با خشونت بیشتر جوابش را بدهم .برخی افراد درمقابل رفتارها و گفتارهای ناخوشایند خیلی آستانه تحمل کمی دارند و سریع پرخاشگری می کنند که نه تنها مشکل را حل نمی کند بلکه باعث رنجش خودشان و دیگران می شوند.
چه کسی باعث شده که هیجان خشم از کنترل خارج بشود؟
والدین و….
به دلیل اینکه شیوه صحیح ابراز هیجان را به ما آموزش نداده اند.
۱-هیجان نا متناسب القا می شود. مثلا بجای آموزش خشم آموزش ترس می دهند.
۲-هیجان متناسب،ولی شدید القا می شود.مثلا بجای آموزش خشم،هروقت ازکسی ناراحتی داد بزن،فحاشی کن و….
