مدل‌سازی ساختاری روابط والد-نوجوان با تأکید بر نقش میانجی حمایت اجتماعی

مقدمه

روابط والد–نوجوان تحت تأثیر عوامل متعدد مانند سبک‌های فرزندپروری، مهارت‌های ارتباطی والدین و حمایت اجتماعی قرار دارند. پژوهش‌های روان‌شناسی نشان می‌دهند که حمایت اجتماعی می‌تواند نقش میانجی در تقویت رابطه والد–نوجوان ایفا کند و اثرات مثبت والدین بر سلامت روان و رفتار نوجوانان را افزایش دهد. این مقاله به بررسی و مدل‌سازی ساختاری این روابط می‌پردازد.

⸻

روش پژوهش

• نمونه: نوجوانان و والدین آن‌ها از گروه‌های سنی مختلف

• ابزارها: پرسشنامه‌های استاندارد برای سنجش کیفیت ارتباط والد–نوجوان، حمایت اجتماعی و سلامت روان نوجوانان

• روش تحلیل: مدل‌سازی معادلات ساختاری (SEM) برای بررسی روابط مستقیم و میانجی بین متغیرها

⸻

نتایج و بحث

• ارتباط مستقیم والدین با نوجوانان: سبک‌های فرزندپروری مثبت و مهارت‌های ارتباطی والدین تأثیر قابل توجهی بر تعاملات نوجوان دارند.

• نقش میانجی حمایت اجتماعی: حمایت اجتماعی، شامل حمایت همسالان، معلمان و شبکه اجتماعی خانواده، اثرات مثبت والدین را تقویت می‌کند و تعارضات را کاهش می‌دهد.

• نتیجه مدل‌سازی: مدل نشان می‌دهد که والدین با سبک ارتباطی مقتدر و همدل، به همراه حمایت اجتماعی قوی، بهترین نتیجه در کیفیت رابطه والد–نوجوان و سلامت روان نوجوان دارند.

⸻

نتیجه‌گیری

حمایت اجتماعی نقش میانجی کلیدی در تقویت ارتباط والد–نوجوان و کاهش مشکلات رفتاری و روانی نوجوانان دارد. ترکیب مهارت‌های ارتباطی والدین و شبکه حمایت اجتماعی، راهبردی مؤثر برای ارتقای سلامت روان نوجوانان و افزایش صمیمیت خانوادگی است.

⸻

دکتر زهره دهقان چناری – روانشناس، پژوهشگر حوزه خانواده و رشد نوجوان